Życie podczas wojny stuletniej. Dziewięć noweli historycznych

Termin wydania: wrzesień 2025

W okresie późnego średniowiecza (XIV-XV wiek) w Europie, nazwanego w historiografii też „jesienią średniowiecza”, mamy do czynienia z epoką, w której w zasadzie nieomal każdy człowiek żyjący w Europie był chrześcijaninem oraz w której patronat i odpowiedzialność Kościoła katolickiego rozciągały się na wszelkie aspekty życia społecznego.
Na jego historię składają się dzieje architektury i literatury, filozofii i muzyki, rozwój technik administrowania majątkami ziemskimi i technik wojskowych, rozwój prawa oraz idei i ruchu krucjatowego, stosunki z cesarstwem, a także państwami narodowymi i funkcjonującymi w ich strukturach kościołami. Natomiast jest pewien centralny temat, który w wywodzie poświęconym historii Europy w epoce późnego średniowiecza stanowi niejako naturalną oś dociekań. Stanowi go powstanie międzynarodowej kultury chrześcijańskiej, której zacieśniające się więzi zespoliły różnorodne, często nawet wrogie względem siebie, ludy europejskie, a ich elity posługiwały się oficjalnie tym samym językiem łacińskim, tworząc jeden zunifikowany lud chrześcijański, czyli populus Christianus. W tym kontekście historycznym i kulturowym należy czytać książkę Alaina Demurgera, Życie podczas wojny stuletniej. Dziewięć noweli historycznych.

Monografia przedstawia historię królestwa Francji w burzliwym okresie wojny stuletniej (1337-1453). Epokę naznaczoną nieszczęściami takimi jak: zarazy, głód i wojny opisuje za pomocą motywu przewodniego, charakterystycznego w ówczesnej ikonografii, alegorycznego tańca śmierci będącego dojmującym wyobrażeniem dramatycznej sytuacji, w upiornym korowodzie ręka w rękę szli przedstawiciele wszystkich stanów, zmarli i żywi. W dziewięciu nowelach historycznych, bogato ilustrowana monografia, maluje obraz społeczeństwa francuskiego. Wbrew „nieszczęściom epoki”, pomimo memento mori, historiozoficzna refleksja autora – dzięki zastosowaniu metodologicznej i aksjologicznej antynomii – skłania do optymistycznych wniosków, że można przeżyć nieszczęście, można pokonać zło, można znów żyć nadzieją, budować i tworzyć. „Jesień średniowiecza” została ukazana, z literackim polotem, w mozaice barwnych i intrygujących, indywidualnych i zbiorowych, historycznych portretach.