Opis
Niniejszy tom zawiera pierwsze polskie przekłady tekstów Nagardżuny, które zachowały się tylko w języku tybetańskim. Przedstawiają one podstawy filozofii mahajany, spisane pierwotnie w sanskrycie, które stanowią dobro wspólne późniejszych szkół buddyjskich. Zebrane razem stanowią one wprowadzenie do sformułowanej przez Nagardżunę filozofii pustki i współzależnego wyłaniania, ukazując ją w równie wielu aspektach, jak czyni to jego główne dzieło Mūlamadhyamakakārikā. To właśnie w tych tekstach Nagardżuna pozwolił sobie na dokładniejsze dyskutowanie i rozwijanie kwestii zarysowanych dość skrótowo w swym najsłynniejszym traktacie. Dwa z zamieszczonych tu tekstów dają ponadto okazję do głębszego spotkania z Nagardżuną, który prócz skrótowego wykładu zrębów swej filozofii, jak zwykł to czynić w Mūlamadhyamakakārikā, opatruje swoje strofy autokomentarzem ukazującym zaplecze jego myśli i pozwalającym na zgłębianie jego filozofii pod kierunkiem samego jej twórcy. W szczególności tekst Pustka (70 strof) stanowi pod tym względem dzieło wyjątkowe, posiadając niejako podwójne dno. Jest bowiem z jednej strony objaśnieniem problemów filozoficznych z Mūlamadhyamakakārikā, które prowokowały szereg zarzutów, z drugiej zaś opatrzone jest autokomentarzem dodatkowo pogłębiającym zrozumienie dyskutowanych kwestii. Na dodatek do owych fundamentalnych kwestii powraca Nagardżuna niemal w każdym z sześciu zamieszonych tu tekstów, co pozwala na uzyskanie możliwie najpełniejszego, kontekstowego obrazu filozofii środkowej drogi w jej mahajanistycznych źródłach.
(fragment Wstępu tłumacza)
