Opis
W wieku XVI oba te teksty odniosły niespotykany sukces literacki. Były czytane, podziwiane i dyskutowane. Dwie medytacje napisane we florenckim więzieniu i rozpowszechnione w postaci rękopiśmiennej w ciągu kilku dni od napisania, następnie zaś wydane drukiem w łacińskim oryginale oraz w przekładzie na volgare, niemal od razu ukazały się w wydaniach hiszpańskich, francuskich, angielskich i niemieckich. Wśród największych intelektualistów i ludzi wiary tamtej epoki nie było nikogo, kto nie znałby i nie ceniłby tych tekstów. (…)
Oba teksty osiągają niezwykle szeroki obieg czytelniczy i naznaczają sobą całą fazę duchowości europejskiej między końcem XV wieku a początkiem kolejnego stulecia. (…)
(…) w kazaniach Savonaroli zarysowuje się model natchnionego i nieskażonego chrześcijaństwa, na który składają się wezwania do introspekcji i pokory, brak wiary w ludzkie dzieła i nieskończona ufność w łaskę. Dwa komentarze do psalmów nie stanowią więc całkowitej nowości. Przeciwnie, należy w nich upatrywać manifest programowy, swego rodzaju kulminacyjny moment i końcową syntezę myśli teologicznej autora: myśli, która wybiega poza granice średniowiecznej wizji teologicznej. W istocie teksty te są jakby meteorem zwiastującym Reformację, przedświtem nowej duchowości.
(Ze Wstępu Luigiego Lazzeriniego)
