Opis
Nowość koncepcji Rousselota wobec wcześniejszych teologicznych koncepcji polega na tym, że kiedyś ujmowano stosunek pomiędzy poznaniem wiarygodności i wiarą jako następstwo jednostronne – poznanie wiarygodności prowadzi do postawy przylgnięcia. Dla Rousselota to wiara jest punktem wyjścia. Nadprzyrodzona zdolność rozpoznania objawienia jest dana każdemu człowiekowi. To koncepcja, która integruje rozum z wiarą i naturę z łaską: te dwa bieguny nie są obok siebie jako autonomiczne porządki, lecz jeden jest powiązany z drugim: rozum w wierze, natura w łasce. Rozum odczepiony od wiary (dyspozycji do wierzenia) jest uszkodzony w swej aktywności racjonalnej. Natura odczepiona od łaski jest naturą zranioną. Dlatego wiara pozwala rozumowi widzieć głębiej a łaska uzdrawia i doskonali samą naturę.
Koncepcja Rousselota, łącząca wiarygodność objawienia z przylgnięciem wiary, była w zasadniczych zarysach słuszna i trwale wpisała się w dzieje teologii minionego stulecia, kiedy to poddawano coraz ostrzejszej krytyce tradycyjną apologetykę. Zarzucano jej między innymi zbytnie oddzielanie faktu objawienia od jego treści oraz ograniczanie się do dowodów zewnętrznych, bez troski o adresata, i bez uwzględnienia relacji pomiędzy chrześcijańskim orędziem a ludzką egzystencją. W efekcie tej krytyki miejsce apologetyki zajęła teologia fundamentalna. Trzeba także dodać, że koncepcja wiary Rousselota stanowiła inspirację dla wielu wybitnych, późniejszych teologów, warto tu wspomnieć choćby Hansa Ursa von Balthasara czy Karla Rahnera.
(z Posłowia ks. Tadeusza Dzidka)